Τοπική Κοινότητα Μοσχοκαρυάς

Στο βοριότερο σημείο της Δημοτικής Ενότητας Λιανοκλαδίου βρίσκεται η Τοπική Κοινότητα της  Μοσχοκαρυάς, όμορφη, γραφική και επιβλητική.

Για να μεταβούμε στη Μοσχοκαρυά, περνάμε από το Λιανοκλάδι, κατευθυνόμαστε προς βορρά, αφήνουμε δεξιά μας τη Στύρφακα και έπειτα από πορεία λίγων χιλιόμετρων φτάνουμε στο χωριό. Η πορεία μας είναι υποχρεωτική από τα μέρη εκείνα, όπου κάποτε βρισκόταν το περίφημο "Δερβένι", από το οποίο περνούσαν όσοι μετέβαιναν από την Φθιώτιδα στο Δομοκό και την Θεσσαλία. 

Το όνομα του χωριού ήταν "Καρυά" και επειδή ήταν  πέρασμα "δερβένι" το ονόμασαν το "δερβένι", το πέρασμα της Καρυάς, για να γίνεται διάκριση από τα άλλα δερβένια της περιοχής.

Στην προεπαναστατική εποχή το χωριό ήταν "ιμλιάκι" (=τουρκικό τσιφλίκι) και λίγο πριν από την επανάσταση ήταν τσιφλίκι, το τσιφλίκι του Καφτάν αγασί Σελήμ αγά, ο ίδιος είχε και το τσιφλίκι της Νεράιδας (περιοχή Στυλίδας).

Με τον σχηματισμό των Δήμων το 1834-1835, η Μοσχοκαρυά εντάχθηκε στο Δήμο Παραχελωιτών, αλλά μόνο για λίγα χρόνια (1836-1841). Στη συνέχεια και μέχρι το 1869 ήταν ένα από τα χωριά του Δήμου Μακρακώμης. Με την επανίδρυση του Δήμου Παραχελωιτών  (26/09/1869) επανήλθε στον παραπάνω Δήμο, όπου και παρέμεινε ως το 1912. Από το 1914 ως το 1998 ήταν κοινότητα και από το 1999 ως το 2010 ήταν ένα από τα Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Λιανοκλαδίου.

Ως κοινότητα αναγνωρίσθηκε με Βασιλικό Διάταγμα της  29ης Αυγούστου 1912 και με Διάταγμα της 9ης Σεπτεμβρίου 1912 και μετωνομάσθηκε από "Δερβέν Καρυά" σε "Μοσχοκαρυά".

Στις αρχές του 19ου αιώνα (1805) το χωριό, σύμφωνα με την απογραφή του Πουκεβίλλ είχε μόλις 20 οικογένειες, ήτοι 100 περίπου κατοίκους. Με την πάροδο του χρόνου ο πληθυσμός αυξήθηκε.

Στη διάρκεια των πενήντα χρόνων, που το χωριό ήταν παραμεθόριο, το κράτος φρόντισε για την ασφάλεια των συνόρων, κτίζοντας καζάρμες κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων. Μια τέτοια υπήρχε στην εδαφική έκταση της Μοσχοκαρυάς. Επρόκειτο για πλήρες κτιριακό συγκρότημα με κοιτώνες, αποθηκευτικούς χώρους, υδατοδεξαμενή  κ.λπ. Αργότερα, με την μετατόπιση των συνόρων στην Ελασσώνα, οι καζάρμες εγκαταλείφθηκαν, αλλά και καταστράφηκαν. Από  το μεθοριακό εκείνο φυλάκιο σώζεται σήμερα μόνο η υδατοδεξαμενή στην "παλιά καζάρμα" της  Μοσχοκαρυάς.

Στην Μεταπολεμική Περίοδο και κυρίως στα τελευταία σαράντα χρόνια, το χωριό έχει εκσυγχρονιστεί και οι κάτοικοι απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού. Το χωριό διαθέτει έναν δραστήριο εκπολιτιστικό και εξωραϊστικό σύλλογο, έχει πολλές και όμορφες εκκλησίες  (Άγιος Νικόλαος, Άγιος Βασίλειος κ.α.). Ο Άγιος Βασίλειος είχε παλαιότερα δεσμούς με το μοναστήρι της Ρεντίνας. Το άλλοτε πολυπληθές Δημοτικό Σχολείο τώρα δε λειτουργεί, αφού δεν υπάρχουν μαθητές. Η Μοσχοκαρυά πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου.